Dział: Literatura piękna

Zbudować powieść jak katedrę. Marcel Proust: „Czas odnaleziony” ( „W poszukiwaniu straconego czasu” – t.7 )

Najważniejszym bohaterem tego cyklu powieściowego jest czas, który wyznacza rytm wewnętrznego trwania człowieka. W ostatnim tomie Marcel postanawia odnaleźć sens czasu przeszłego i unieśmiertelnić swoje życie w dziele sztuki. Pod koniec życia odnajduje  w sobie scenę z dzieciństwa, która nigdy … Czytaj dalej

Dział: Literatura piękna | Tagi: , , | 4 komentarze

Miłosne arabeski. Marcel Proust: „W cieniu zakwitających dziewcząt” („W poszukiwaniu straconego czasu” – t.2)

W tej powieści – jak w  czułym sejsmografie duszy –  każda myśl, każde drgnienie wyobraźni, najsubtelniejsze wrażenia, są rozkładane na czynniki pierwsze, przyłapywane w momencie ich poczęcia, w ledwo przeczuwanym kształcie. Wehikuł czasu zabiera nas w podróż wewnętrzną bohatera do … Czytaj dalej

Dział: Literatura piękna | Tagi: , , , | Wyślij komentarz

W laboratorium pamięci. Marcel Proust: „W stronę Swanna” ( „W poszukiwaniu straconego czasu” – t.1)

Pomiędzy jawą i snem, w chwiejnych godzinach o nieokreślonej tożsamości, w krótkich stanach przebudzenia i ponownego zapadania w sen, przychodzą wspomnienia. Najważniejsze są te, które przechowuje pamięć emocjonalna. Marcel, bohater – narrator sięga pamięcią do swojego pokoju w Combray, kiedy … Czytaj dalej

Dział: Literatura piękna | Tagi: , , , , | 1 Komentarz

Filozofia siekiery. Fiodor Dostojewski: „Zbrodnia i kara”

Rodion Raskolnikow siekierą chce wymierzyć światu karę. Za nędzę, która prowadzi do odczłowieczenia i za straszliwe cierpienia ludzi. Sam żyje w upokarzającym ubóstwie, w maleńkim pokoiku, przypominającym trumnę, nędznym i smrodliwym, który sprzyja mrocznym myślom i ponurym nastrojom. Czuje  obrzydzenie … Czytaj dalej

Dział: Literatura piękna | Tagi: , , , | 5 komentarzy

O tragicznej alienacji. Fiodor Dostojewski: „Biesy”

W chaosie świata, z głębi ciemności wypełzają upiory. Żywią się rozkładem, zgnilizną i trupim ścierwem, a towarzyszy im diabelski chichot. Mikołaj Stawrogin stale odczuwa obecność w sobie złego ducha, osobistego demona, biesa wczepionego pazurami w jego duszę.  Wsącza on w … Czytaj dalej

Dział: Literatura piękna | Tagi: , , , | 3 komentarze

Meandry rosyjskiej duszy. Fiodor Dostojewski: „Bracia Karamazow”

Rosyjska dusza jest rozpięta pomiędzy skrajnymi antynomiami. Z jednej strony sięga najciemniejszego dna, nikczemnego plugastwa i zła, z drugiej – dotyka świętości, wspinając się ku najwyższemu dobru. Pomiędzy jednym krańcem a drugim rozciąga się nieskończony obszar emocjonalnego pandemonium, ludźmi targają … Czytaj dalej

Dział: Literatura piękna | Tagi: , , , , | 1 Komentarz

Magiczna entelechia. J.W. Goethe: „Faust”cz.II

Entelechia jest dążeniem materii i wszystkiego, co żyje, do urzeczywistnienia własnej formy, jest celem, do którego zmierza każdy okruch istnienia, zapisanym głęboko w jego potencjale. Natura podąża do swojego celu podczas cyklu nieustannych przemian, gdyż cel nie jest dany od … Czytaj dalej

Dział: Literatura piękna | Tagi: , , , , , | 1 Komentarz

Gwiezdne ścieżki nocy. J.W. Goethe: „Faust” cz.I

Mędrzec i mag – doktor Faust, odwieczny mieszkaniec swej gotyckiej pracowni, stracił wiarę w sens swoich wysiłków. Zgłębił wiele dziedzin wiedzy, zdobył tytuły naukowe i zaszczyty, ale na starość poczuł daremność wszystkiego. Lata upłynęły mu na studiowaniu ksiąg, w których … Czytaj dalej

Dział: Literatura piękna | Tagi: , , , , | Wyślij komentarz

Wibracja iskier światła. Olga Tokarczuk: „Księgi Jakubowe”

W najciemniejszym dniu rodzi się światło. Nieprawdopodobna historia Jakuba Franka, żydowskiego rebelianta z XVIII wieku,  opowiedziana z równie nieprawdopodobnym rozmachem artystycznym w tej olśniewającej powieści, jest światłem pośród nocnych ciemności, dzieje się bowiem w czasie, gdy ludzkie nieszczęścia przepełniły miarę … Czytaj dalej

Dział: Literatura piękna | Tagi: , , , , | 3 komentarze

Nic nie ginie, nic nie zostaje stworzone. Andrew Miller: „Oczyszczenie”

Cmentarz Niewiniątek w osiemnastowiecznym Paryżu połyka trupy już od bardzo dawna. Rosną w głębi ziemi jak kolejne pokolenia na powierzchni. Przeszłość styka się tu z teraźniejszością, a życie ze śmiercią. Aż w końcu śmiertelny fetor dławi życie, trupia posiadłość rozprzestrzenia … Czytaj dalej

Dział: Literatura piękna | Tagi: , , , | Wyślij komentarz